Rauch, Neo - BM - Reida Officer

Neo Rauch: Gewitterfront

Zwarte dreiging

door Reida Officer

Een knielende man is aan het trommelen. Zijn gezicht staat ernstig en is geconcentreerd op zijn trommels gericht. Achter hem pakken donkere wolken samen en voegen zich tot een intimiderend onweersfront. Waarschijnlijk hoort hij de donder door zijn eigen getrommel heen. Spoort het hem aan om nog harder te trommelen of raakt hij uit zijn ritme? De man is neergeknield op een verlaten akker. Het dorp is ver van hem verwijderd. Zal de rest van de dorpsfanfare langzamerhand zijn afgedropen? Lieten ze zich overmeesteren door de naderende onweersbui?

Als kijker vind je de man in het moment van de tweestrijd. Nu komt het eropaan. Zakt hij nog verder door zijn knieën en geeft hij het op? Is het een laatste geluid voordat de donder zo overstemmend klinkt dat zijn trommels erbij in het niet vallen? Of maakt hij aanstalten om nogmaals op te staan, rug gerecht, te brullen, te schoppen. Een tegengeluid te geven.

Het lijkt een open einde te zijn. Alsof de vraag aan onszelf gesteld wordt. Hoe gaan we om met de dreigingen om ons heen? Onrecht dat soms als een bliksem op ons netvlies terecht komt, ons hart doet bonzen, ons uit ons ritme haalt. Zien we de dreiging steeds dichterbij komen en worden we bewogen door angst? Of trommelen we dwars door onze twijfels en onzekerheden heen, bewogen door een diepere hoop?

Ergens achter de donderwolken zien we een strookje licht bij de horizon ontstaan. Is het een teken aan de horizon dat ook deze bui voorbij zal gaan?

Terwijl ik naar het schilderij kijk, blijf ik me erover verbazen hoe groot de man lijkt in deze compositie. Ook al is hij op de grond geknield, hij lijkt boven de bomen uit te rijzen als een haast engelachtig wezen. Dit in combinatie met een schitterend vleugelachtig onderdeel in zijn trommels geeft me de gedachte dat deze man meer teweegbrengt met zijn getrommel dan hij zelf in de gaten heeft.

Psalm 27:7
Zo ik niet had geloofd, dat in dit leven
Mijn ziel Gods gunst en hulp genieten zou,
Mijn God, waar was mijn hoop, mijn moed, gebleven?
Ik was vergaan in al mijn smart en rouw.
Wacht op den Heer, godvruchte schaar, houd moed:
Hij is getrouw, de bron van alle goed:
Zo daalt zijn kracht op u in zwakheid neer;
Wacht dan, ja wacht, verlaat u op den Heer.

*******

Neo Rauch: Gewitterfront, 2016, olieverf op doek, 150 x 100 cm. Collectie Museum de Fundatie, Zwolle.

Neo Rauch wordt gerekend tot de meest toonaangevende kunstenaars van dit moment. Als exponent van de zogeheten Neue Leipziger Schule werkt Neo Rauch in een zeer eigen stijl, waarin traditie en moderniteit op virtuoze wijze zijn geïntegreerd. Hij spiegelt zijn publiek de wereld voor als een theater met zelfverzonnen decors en figuren die een rol spelen in een verhaal dat geschiedenis en actualiteit onlosmakelijk met elkaar verbindt. Met zijn collageachtige composities becommentarieert hij op persoonlijke wijze de complexiteit van het leven in de 20ste- en 21ste-eeuwse maatschappij. Zijn werk bevindt zich in belangrijke internationale collecties van moderne kunst, waaronder die van het Hamburger Bahnhof-Museum für Gegenwart in Berlijn, Pinakothek der Moderne in München, Museum of Contemporary Art in Los Angeles en Metropolitan Museum of Art in New York.

Reida Officer is docent beeldende kunst aan het Cibap, vakschool voor verbeelding in Zwolle.

ArtWay beeldmeditatie 10 september 2017