Wagenaar, Wilma - BM - Wilma Wagenaar

Wilma Wagenaar: Vliegen in het donker

Vliegen in het donker, een beeldverhaal

door Wilma Wagenaar

Het voelt wat onwennig om een meditatie te schrijven over je eigen werk. ‘Kan iemand anders dat niet veel objectiever en beter doen?’, was mijn eerste reactie. Maar in overleg met Marleen Hengelaar zit ik nu toch achter het toetsenbord om iets over VLIEGEN IN HET DONKER te schrijven. Het werk is een beeldverhaal, gebonden in een Leporello, dat is een zigzag-inklapbaar boek. Het begint met een gedicht, enkele jaren geleden geschreven tijdens een retraite. We bevinden ons in een Poollandschap. We zien het Noorderlicht en in dat licht een vermoeden van wuivende korenvelden. Moeizaam stijgt een gans op van het koude wateroppervlak, geroepen door het visioen.

wuivend lichten zonnewinden
ruisen door de winternacht
en aurora borealis
fluistert dat het leven wacht

Op het tweede en derde paneel zien we ganzen koers maken langs een sterrenhemel. Inspiratie hiervoor komt uit de tijd dat ik als klein kind ’s winters vanuit mijn bed, onder het gordijn door, naar de nachtelijke winterlucht zat te kijken. Daar werd ik geboeid door een sterrenbeeld waarvan ik nu weet dat het Orion heet en dat door E.W. Bullinger in zijn boek Het getuigenis van de sterren wordt beschreven als: de persoon van de Verlosser… Ha-ga-t, dit is hij die triomfeert… Ur-ana, het licht van de hemel (oud-Akkadisch). Hij is het ijkpunt voor hun reis en met uitgestrekte arm waakt hij over hen.

​brede vleugelslagen breken
scherven kristallijnen kou
navigerend op de sterren
reikhalzend op weg naar jou

vliegen, vliegen in het donkerDe kracht van het visioen, van de belofte die daarin tot haar hart spreekt, geeft de gans de moed om uit haar bevroren wereld te breken. Voor de scherven is een foto gebruikt die ik op een autosloperij heb gemaakt van een gebroken voorruit. Een vintage sterrenkaart geeft de stand van de hemellichamen aan in de winter. Als een gans vliegt, bewegen de vleugels en het lichaam op en neer, maar de hals blijft als een pijl gericht op haar doel. De donkere bossen zwijgen – een magische zin uit een oud lied hier in beeld gebracht.

langs een onbewogen maan
roepend naar een stille wereld
sluiten reisgenoten aan

De ganzen vinden elkaar in het donker, roepend langs de hemel. Samen vliegen ze honderden, duizenden kilometers. Over zwijgende bossen en slapende steden, langs een maan die nooit van aangezicht verandert, die eeuw-in, eeuw-uit koud en helder aan de nachtelijke hemel staat. Onderweg een blik op het verduisterde Londen, vanuit de lantaarn van St. Pauls’ kathedraal.

tot op groene voorjaarsmorgen
mij een zingen landen doet
in het veld van mijn verlangen
waar ik jou, mijn lief, ontmoet

Na een lange reis hoort de gans een lied, een zingen door een vertrouwde stem die haar onweerstaanbaar van liefde spreekt en haar in een duikvlucht brengt, het einde van haar tocht.

Een krantenknipsel (rechts) bevestigde onlangs verrassenderwijs dit gedeelte van het gedicht en is daarom opgenomen in het beeldverhaal. De Hebreeuwse tekst (links) komt uit het Hooglied: Mijn geliefde is van mij, en ik ben van mijn geliefde.

In het laatste couplet en op de laatste pagina van het verhaal landt de gans in het ‘veld van haar verlangen’, aan de oevers van een meer. Een plaats waar ze nog nooit geweest is, maar waar haar bestemming ligt, de plaats waar ze Hem ontmoet naar wie haar hele wezen uitgaat. De Hebreeuwse tekst komt uit het Hooglied: Ik heb gevonden wat mijn hart verlangt.

*******

Wilma Wagenaar is als eerstegraads docent beeldende vorming afgestudeerd aan de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten en werkzaam als vrij kunstenaar. Zij is betrokken bij de Gemeenschap Chemin Neuf in de Paulusabdij in Oosterhout en vindt haar geestelijke voedingsbodem in de Ignatiaanse spiritualiteit. Zij ziet creativiteit als een scheppende en hernieuwende kracht, een eigenschap van de Vader. Meer over haar en haar werk vindt u op haar website, www.wilmawagenaar.nl 

ArtWay beeldmeditatie 2 oktober 2016