David Jones

David Jones (1895-1974) was een Welse schilder-dichter. Na voor de Eerste Wereldoorlog de kunstacademie te hebben gevolgd, sloot hij zich in 1915 aan als soldaat bij de Royal Welsh Fusiliers. Hij vocht aan het front en liep verwondingen op. Zijn oorlogservaringen achtervolgden hem de rest van zijn leven en hij leed aan periodes van posttraumatische stress, die meerdere malen zijn carrière als kunstenaar en schrijver onderbraken. Opgevoed als Anglicaan, bekeerde hij zich door toedoen van een incident in de loopgraven tot het katholicisme. Ook droeg de katholieke beeldhouwer en letterkunstenaar Eric Gill, die hij zeer bewonderde, hiertoe bij. Zijn kunst werd steeds goed ontvangen. In 1928 begon hij een lang episch gedicht over zijn ervaringen in de oorlog dat in 1937 werd uitgegeven met als titel In Parenthesis. Het werd warm ontvangen alsook zijn volgende lange gedichten. Hij bleef schilderen en schrijven tot het eind van zijn leven. Zijn schilderijen werden steeds meer complexe geordende composities vol symboliek, terwijl zijn gelaagde poëzie refereerde aan auteurs, karakters en gebeurtenissen uit de geschiedenis. De geschiedenis, het christendom en christelijke rituelen vormden een voortdurende bron van inspiratie voor zijn werk. Zowel zijn literaire als beeldende werk waren een voertuig voor de ‘herinneraar’, wat hij zag als de ‘specifieke taak’ van de kunstenaar/dichter, waarmee hij het belang benadrukte van het verleden en diens impact op het heden.