Cecil Collins

Cecil Collins, MBE (1908 – 1989) werd geboren in Plymouth, Engeland. Op 15-jarige leeftijd begon Collins zijn loopbaan als mijntechnicus, maar wist algauw met behulp van beurzen te ontsnappen naar de kunstacademie. Hij ontmoette zijn vrouw Elisabeth, ook kunstenaar, aan het Royal College of Art in Londen. Ongebruikelijk voor die tijd was Collins geen voorstander van het idee van l’art pour l’art, daar hij meende dat kunst een metafysische ervaring is die zich moet richten op heel de mens. In zijn vroege jaren was hij beïnvloed door het surrealisme. Later keerde hij zich daarvan af. Hij zei: ‘Ik geloof niet in surrealisme, juist omdat ik in een surrealiteit geloof, universeel en eeuwig boven en voorbij de wereld van intellect en zintuigen, maar niet te ver weg voor de nederigheid en de honger van het menselijk hart.’ Collins had een gave voor onderwijs en zijn ongebruikelijke aanpak leverde hem veel toegewijde studenten op. Hij was schilder, illustrator, ontwerper van tapijten en gebrandschilderde ramen. Artistiek gezien opereerde hij het grootste deel van zijn leven in eenzaamheid, met een afkeer voor ‘stromingen’. Echte erkenning kwam pas na zijn leven. Zijn teksten, neoplatoons christelijk geloof en archetypische figuren – de Dwaas, de Engel en de Sybille – maken hem tot een 20e-eeuwse Blake.