Barnhoorn, Steven

Steven Barnhoorn

Levensloop

Steven werd geboren in 1964 te Katwijk aan Zee. Generaties lang waren zijn voorouders verbonden met het vissersleven. Zijn grootvader en een oom waren de laatsten van een lange rij mannen die op zee voeren. Saneringen hebben hen met de visserij doen stoppen.

Steven was een echt buitenkind. Vanuit school liep hij eerst naar de duinen, om via het strand weer naar huis terug te keren. Al op zeer jonge leeftijd leerde hij alle in Nederland voorkomende vogels (her)kennen. Ook het tekentalent werd vroeg opgemerkt. Daar werd op de kleuterschool nog een speciale melding van gemaakt.

De religieuze omgeving van het ‘bevindelijk’ geloven werd hem van kinds af aan meegegeven en als gevoelsmens was hij daar aanvankelijk zeer gevoelig voor. Tijdens de middelbare school begon hij het orthodox protestantisme met een piëtistische inslag als beklemmend te ervaren. In Amsterdam kwam hij in aanraking met de moderne theologie. Een gevoel van onzekerheid en twijfel werd steeds groter, maar de belangstelling voor het Jodendom en een studie naar het chassidisme brachten hem bij Marc Chagall, Elie Wiesel en A.J. Heschel. Ook de schrijver Potok en filosofen als Buber en Levinas hebben ervoor gezorgd dat hij het geloof der vaderen niet weggooide.

Ook binnen de popmuziek vond Steven Barnhoorn sporen van geloof. Deze muziek was absoluut verboden in het ouderlijk huis, maar een groep als U2 hield hem binnenboord. Nog steeds speelt muziek een belangrijke rol in zijn leven; regelmatig speelt hij gitaar en naast eigen liederen zingt hij graag Engelse psalmen rechtstreeks vanuit de Bijbel… als een singer-songwriter….

Het werk

De belangstelling voor kunst zou je aangeboren kunnen noemen. Het kwam van binnenuit. Niemand gaf er aanleiding toe, als oudste kind had Steven geen voorbeeld. Zijn vader ging pas tekenen en schilderen toen hij bij hem dit talent ontdekte!

Aanvankelijk dacht hij dat een goed kunstenaar pas ‘geslaagd’ was als hij/zij zo natuurgetrouw iets kon weergeven. Na aanvankelijk te hebben gekozen voor de Koninklijke Academie te Den Haag, koos hij op het laatste moment voor een Nieuwe Lerarenopleiding, omdat hij met een vak wel brood op de plank moest kunnen brengen.

Na zijn studie in Amsterdam gaf hij les aan jongeren, volwassenen, drugsverslaafden en gehandicapten. Hij wil zijn talent graag delen met anderen. Naast werk met als inspiratiebron de natuur zijn de bijbelse verhalen hem steeds dierbaarder geworden. Hetgeen resulteerde in een aantal exposities in kerken in Assen. Ook heeft hij diverse themanummers van het Asser kerkblad vormgegeven. Ook voor speciale Paasdiensten binnen zijn PKN-gemeente maakt hij werk.

Het verbeelden van de oude geloofsverhalen doen Steven vaak aan zijn jeugd terugdenken, maar ook aan zijn eigen interpretaties en geloofsvragen, ook opvattingen die niet altijd strookten met de geloofsgemeenschap waaruit hij voortkwam. Bijvoorbeeld de jonge Saul. Hij kan zich de vraag herinneren waarom deze jongen zich had verstopt. Volgens hem wilde Saul gewoon boer worden, net als zijn vader, en echt geen koning. Geen wonder dat het fout ging! Saul was een gevoelsmens, net als hij, die moet je niet belasten met zoveel verantwoordelijkheid. Hij had ook geen ervaring, geen vader die koning was. M. van Praag beschreef recentelijk in een artikel in Trouw, dat de profeet Samuël tot overmaat van ramp hem ook nog voor schut zette, tegenover zijn manschappen. En ja, dan is er geen houden meer aan.

Werkwijze

Steven schildert graag met acrylverf, omdat dit veel mogelijkheden biedt qua technieken en omdat je het met water kunt verdunnen. Met water werken is prachtig; het heeft iets grilligs. Soms werkt hij met olieverf op paneeltjes, gewoon ‘klassiek’ schilderwerk uit respect voor het ambacht.

Jakob aan de Jabbok, 80x110 cm, acryl.

Jakobsladder, 50x50 cm, acryl. Dit schilderij symboliseert mijn geboorteplaats Katwijk aan Zee; de witte hervormde kerk en een ladder die vanaf het strand naar de kerkdeur wijst; als symbool van het geloof dat daar aan mij werd geopenbaard. 

Job 3:3, 80x110 cm, acryl. Job buigt zich neer, maar heeft de handen gevouwen, zelfs in zijn uiterste wanhoopskreet. Ik kan me herinneren toen mijn vader dit aan tafel uit de Statenvertaling voorlas, dat het me erg van streek bracht. Ik zei toen: ‘Dan moet Job wel heel erg hebben geleden!’ Nu vind ik het verhaal over Job in de Hebreeuwse bijbel erg bijzonder in de discussie over goed en kwaad en in hoeverre God een duistere kant heeft. 

Op het internet www.stevenbarnhoorn.nl. Hierop staan tal van foto’s, want fotograferen heeft voor Steven Barnhoorn alles te maken met zien, kijken en verwonderen.