Roodenburg, Marisol

Marisol Roodenburg 

Ieder mens is eigenlijk een diepe afgrond. Kunst is een aftastende ontdekkingstocht ervan. Kunst en gebed zijn als het ware twee handen uitgestrekt in de fascinerende duisternis. Frans Kafka 

In mijn werk zoek ik naar verbinding, tast ik naar de uitdrukkingskracht van een lijn, van het horizontale en verticale, licht en donker. Ik probeer de kern te vangen van het aangedane, de vrije val, het gedragen zijn, gebrokenheid en heelheid. 

Steeds opnieuw zoek ik de drempel; daar blijf ik staan. Zo creëer ik contemplatieve beelden. Mijn werk komt voort uit een contemplatieve houding. Mijn ontdekkingstocht die zo tot uitdrukking komt, kan een plattegrond zijn voor de beschouwer die het beeld ontvankelijk in zich laat werken. 

De levensbeschouwelijke vraag die daaraan vooraf gaat is: wat - of beter gezegd - wie dien ik? Wie - of wat - dient het werk? Mijn werk wil geen kunst zijn in de zin van materieel object dat verhandelbaar is en daaraan zijn waarde ontleent. Ook is het niet gemaakt als decoratie of voor de ontspanning, het schokeffect, niet om te troosten of te behagen.

Ik sta in de lange traditie van beeldend werken als contemplatieve oefening waarin het beeld middelaar is tussen hemel en aarde. Kunst werd eigenlijk in alle tijden met deze ‘functie’ gemaakt. Dit is de sacrale dimensie van kunst. 

‘Beelden kunnen een openbarend karakter hebben; het zichtbaar worden van het onzichtbare, het begrijpelijk worden van het onbegrijpelijke, de onthulling van het ondoordringbare.’ Je zou denken dat dit een tekst is uit de geschriften van Paul Klee, maar deze zinsnede staat in een manuscript uit 877 te Aken in de Karolingische tijd. 

Paul Tillich zei: ‘Het zien schept, het zien verenigt maar vooral reikt het boven zichzelf uit.’ 

Kunst is in onze cultuur geprofessionaliseerd. De kunstenaar maakt, het publiek beoordeelt. Zo is de mens verworden tot toeschouwer, consument, passief voor wat wordt aangeboden. Maar de mens is in staat tot een andere wijze van kijken. Meer vanuit een houding die ondergaat in plaats van op afstand bekijken; van toeschouwer naar beschouwer.

Wanneer de schouwer open en aandachtig verwijlt bij deze beelden, kunnen zij aanzetten tot diepere beschouwing. Als het goed is houdt het beeld de aandacht vast omwille van zijn intrinsieke waarde. Zo zien is een verbindend ritueel. Indien we bereid zijn ons zo te verbinden met wat zich laat zien, kunnen beelden als object van meditatie resoneren met innerlijke verlangens, verstilling, ruimte en heelheid. 

Hermann Hesse zei: ‘The eye of desire dirties and distorts. Only when we desire nothing, only when our gaze becomes pure contemplation, does the soul of things (which is beauty) open itself to us.’

Deze werken zijn geen gebruiksvoorwerpen maar iets dat er is, dat zich presenteert, zich wil onthullen. Zoiets kun je nooit bezitten. Het is aan zichzelf gelijk en daarmee onafhankelijk. Indien je er niet naar grijpt en je het geen verwachting oplegt, zal elk werk zich tonen en ieder ogenpaar zal haar - steeds - anders waarnemen. 

Website - Meer werk is te zien op http://www.contemplative-art-works.com